[I]

Czerwonowłosy geniusz i zamaskowana łasica

Naruto zawsze żył sam, ale nigdy nie był samotny. Miał za starszego brata Kakashiego Hatake.

Naruto zaprawdę był prawdziwym Uzumakim. Każdy, kto pamiętał III Wielką Wojnę Shinobi wystarczająco dobrze, wiedział, którego z klanów charakteryzowały czerwone włosy. Naruto tak owe posiadał. Długie, do żuchwy, a z tyłu nawet do ramion. Wszyscy też wiedzieli jak się nazywała ostatnia Uzumaki, która żyła po masakrze klanu w Wiosce Liścia. Co gorsza wszyscy wiedzieli kim była – jinchūriki ogoniastej bestii, stworzenia ze świadomej, pełnej zła chakry o postaci zwierzęcia z pewną ilością ogonów. I tak jak jej poprzedniczka Mito Uzumaki przekazała jej przekleństwo czerwonowłosych, tak i Krwawa Habanerro przekazała przekleństwo swojemu synowi.

Niestety nikt nie lubił jinchūriki oraz mocy jaką skrywali. Była ona ciemna i bardzo potężna, wyczuwalna z daleka dla każdego, kto chodź raz poczuł energię bijū. A niestety to przydarzyło się Konoszaną. W noc, gdy rodził się mały Naruto, następca głównego rodu Uzumaki oraz przyszły jinchūriki Kyūbiego no Kitsune, bestia wyrwała się spod kontroli i zaatakowała wioskę. Przetrwali dzięki Yondaime Hokage, Minato Namikaze, który pokonał bestię pieczętując ją wraz z Krwawą Habanero w nowo narodzonym Naruto. Oboje umarli zostawiając młodego jinchūriki na polu walki.

Ciężko było myśleć o tym dziecku jak o bohaterze. Wielu widziało w nim bestię. Życie tego dziecka było trudne od samego początku. Nikt go nie chciał. Pracownice sierocińca karmiły go i zmieniały pieluchy tylko gdy było to potrzebne. Wszyscy przestrzegali dzieci przed tym kilkumiesięcznym szkrabem. Tylko przestrzegali. Sandaime Hokage wydał dekret, który zabraniał mówienia młodemu pokoleniu o przekleństwie jakie konoszańscy Uzumaki w sobie nosili. Chciał w ten sposób pomóc temu małemu dziecku, które zostało stworzone do wielkich czynów. Wiedział to. W końcu, dlaczego zostałby jinchūriki w tak młodym wieku. Przeznaczenie wytyczało dziwne ścieżki.

Naruto był inteligentny.

Po ojcu – myślał zawsze Hiruzen. Tak, wystarczyło spojrzeć na chłopca by wiedzieć. Im więcej czasu mijało, im wyższy Uzumaki się stawał, tym prościej można było dojrzeć rysy ojca. Gdy Naruto miał cztery latka, a większość niemowlęcego tłuszczu zniknęło, można było zobaczyć w nim twarz Minato.

Tak, tak. Ojcem tego małego bohatera był Yondaime Hokage. Nikt inny.

– Uważaj jak biegasz, Naruto-chan.

– Hai, Kaka-nii – odparł chłopiec ocierając brudną twarzyczkę. Rozbrykany czterolatek wywalił się na placu zabaw. Rozrywki zawsze dodawał mu młody szarowłosy jōnin. Nazywał się on Kakashi Hatake. Był ANBU i zawsze nosił na sobie maskę onina, tak więc nawet mały Naruto nie miał pojęcia jak nastolatek wygląda. Jednak, Kakashi wiedział, że chłopiec zawsze go rozpozna. Młody Uzumaki już w bardzo wczesnym wieku przejawiał zdolności sensora.

– Kaka-nii, kiedy zaczniesz uczyć mnie, jak być ninja? – spytał któregoś dnia w parku. Spotykał się ze swoim bratem tylko tutaj. Czasami nad jeziorem lub na placu zabaw, ale nigdy gdzieś w mieście... chociaż czasami wyczuwał.

– Dlaczego sądzisz, że będę cię uczyć? – spytał.

Naruto zaczerwienił się zawstydzony.

– Jesteś ninja... wszyscy rodzice uczą czegoś... swoje dzieci... i po za tym... ty najbardziej jesteś... dla mnie jak brat... tak tylko pomyślałem... – chłopiec zaczął się jąkać.

Kakashi tylko wybuchnął śmiechem i przygarnął do siebie chłopca sadzając go sobie na kolanach.

– Pewnie, nauczę cię. Zaczynamy jutro? – spytał, a Naruto wyczuł jak jego Kaka-nii uśmiecha się pod maską.

– Un!

Jak postanowili tak też zrobili. Od tej pory Kakashi zaczął trenować chłopca. Szybko okazało się, że to mały geniusz.

Zupełnie jak ojciec – stwierdził Hatake. Nie było mowy o pomyłce. Trzeba było być ślepym by nie zauważyć diabelnego podobieństwa między młodym jinchūriki, a twarzą wykutą w skale.

Kakashi z dnia na dzień obserwował jak chłopiec staje się ninja. Po roku ich małego treningu znał już podstawy taijutsu oraz wiedział jak formować chakrę. Z tym ostatnim było ciężko.

Hatake nie był zaskoczony. Jego sensei był geniuszem, ale nie mógł wszystkiego przewidzieć. Dodatkowo presja sytuacji, w której się znalazł tamtego dnia 5 lat temu. Widzicie, pieczęć, która trzymała lisa na uwięzi była genialna, ale nie doskonała. Chłopiec już sam w sobie odziedziczył potężne rezerwy mocy po ojcu i matce, a dodatkowo pieczęć łączyła jego układ chakry z tą należącą do lisa. Naruto już teraz miał jej tak dużo jak wszyscy Kage pięciu wiosek razem wzięci. Takie pokłady chakry nie sprzyjały dobrej kontroli, a tym bardziej nauczenie się jej w młodym wieku.

Jednak Uzumaki się nie poddawał. Każdego dnia, gdy tylko miał czas, robił wszystko by dopracowywać jego kontrolę chakry.

Dlatego właśnie gdy miał 7 lat i wstępował w mury Ninja Gakkō, nie miał jakichkolwiek problemów.

Czerwonowłosy spojrzał na swoje pokryte brudem ręce. Znajdował się na polu treningowym. Sam. Stracił kontakt ze swoim Kaka-nii jakiś rok temu. Nie winił go za to. Pamiętał ich pożegnanie. Płakał. Prosił by nie szedł. Ale onin wyruszył na misję i od roku nie było go w wiosce.

Ale to nic – powtarzał sobie – Jak wrócisz, będziesz ze mnie dumny.

Dlatego właśnie ćwiczył i szkolił swoje umiejętności. Każde, by stać się ninja idealnym. Hokage? Dlaczego nie? Droga była ciężka, ale warta trudu. Po każdym treningu wracał do domu z uśmiechem na twarzy. Nie zwracał uwagi na przechodniów i ich chłodne spojrzenia. Nie miał się czego bać. Miał Kaka-nii, nawet jeśli poza wioską. No! Miał jeszcze staruszka Hokage, który służył mu radą i pomocą. Dał mu nawet własne mieszkanie.

Życie nie było takie złe. Byli tacy, którzy zawsze chcieli mu je uprzykrzyć. Zdarzało się, że rozbijali szyby w jego oknach oraz pisali pogróżki na ścianach mieszkania. Przejmować się? A skąd! Naruto był wyrwały.

I pracowity. Nie dziwiło nikogo specjalnie, że szybko przeskoczył klasę w Akademii. Wszystko szło mu idealnie. Historia? Znał każdego ninja jaki kiedykolwiek się zasłużył. Kochał czytać o bohaterach. Marzył by być jednym z nich. Zabawne, nie miał pojęcia, że sam nim od dawna jest.

Taijutsu? Jeśli go tylko poproszono potrafił położyć na łopatki najlepszych starszaków z Akademii.

Genjutsu? Geniuszem nie był, ale jego iluzje był niezwykłe. Ciężko było powiedzieć, czy już się jest pod kontrolą iluzji czy nie. A co najgorsze, potrafił nakładać iluzję na siebie. Nie miał też problemów z uwolnieniem się spod innej. Nie wiedział dlaczego, ale gdy tylko ktoś nakładał na niego genjutsu przez jego ciało przechodził... prąd? Jakaś fala energii. To było tak naturalne. Przez długi czas zastanawiał się czy to tylko on, czy każdy tak miał. Jednak, gdyby dotyczyło to każdego, to iluzja nie miała by zastosowania, prawda?

To może miał jakieś problemy z ninjutsu. O dziwo tak, jeden. Technika klonowania. Pozostałe dwie, to znaczy technikę podmiany i zamiany opanował do perfekcji.

Wszyscy byli zdziwieni, gdy podczas swojej pierwszej prezentacji Bunshin no jutsu, z dymu wyłonił się klon, ale nie iluzja, a glutowata masa. Właściwie, to nazywali technikę klonowania „słabym punktem genialnego Uzumakiego”. Każdy, kto czuł się gorszy zawsze sobie powtarzał: on też czegoś nie umie. Niestety, ale Naruto miał pewną wkurzającą zdolność – potrafił wszystko obejść. Za pierwszym razem podczas egzaminu z klonowania chłopak podstawił genjutsu. Na początku nauczyciele byli źli i chcieli go ukarać za próbę oszustwa, ale finalnie wynagrodzili go i nawet chcieli by podskoczył jeszcze o klasę wyżej. Dlaczego? Bo „wykazał się znajomością sztuki ninja” oraz „umiejętnością działania”.

Tak... finalnie Uzumaki znalazł się w ostatniej, szóstej klasie mając zaledwie 8 lat. No i szybko zdał. Z pomocą przybył doń sam Sandaime Hokage. Pozwolił mu korzystać z przeklętego zwoju Shodaime!

Wielu było temu przeciwnych, ale... niestety chłopak miał po swojej stronie prawo. Żoną Hashiramy Senju była Mito Uzumaki, pierwsza znana światu jinchūiki Kyūiego. Przed śmiercią, z powodu przetransportowania bijū z niej do młodej Kushiny, wyraziła swą ostatnią wolę młodemu jeszcze wtedy Hiruzenowi Sarutobi, który dopiero zostawał Hokage.

Każdy potomek mego klanu, który zostanie jinchūriki ma prawo do korzystania z jakichkolwiek technik zawartych w zwojach znajdujących się w Konoha.

Nic dziwnego, że tak prosto było znienawidzić Naruto.

Spytam jeszcze raz. Czy się przejmował? Nie... Chyba dlatego, go tak polubiłem.

Tak to ja, Kyūbi no Kitsune.

Mieszkam w tym chłopcu. Nie jest to złe życie. Chłopak się dobrze odżywiał... w przeciwieństwie do tego rudego babsztyla Kushiny. Tylko ramen był w jej głowie.

Ale lepiej wrócę do mojego nowego... klawisza.

Miał 8 lat, gdy zakończył Akademię. Kiedyś nikogo by to nie zdziwiło. Ale wtedy była wojna. Wtedy wszyscy szybciej dorastali. Nie. W czasach pokoju nazywali ich geniuszami. Oczy Itachiego zwróciły się w stronę ninja, ale nadal dziecka. Zaciekawił go. Osoba, która nie miała rodziny, ani przyjaciół. Postanowił go spotkać. W sumie i tak musaiłby to zrobić. Starszyzna mu kazała. Znalazł go w bibliotece Konohy.

Czytał.

Oczywiście, że czyta, Itachi! Co innego można robić w bibliotece.

Właściwie, ważne było to co czytał. Zwoje z tych raczej zakazanych. Tytuł zwoju nosił nazwę „Klan Uzumaki: nieśmiertelni mistrzowie pieczęci.

A więc czyta o swoim wymarłym klanie. – pomyślał starszy syn Fugaku. Już miał wyjść zza rogu, przedstawić się, zagadać. No, w każdym razie coś co pomoże mu zbliżyć się do chłopca. Zatrzymał się.

– Nie stercz tak i chodź – powiedział niewzruszony Uzumaki.

Huh... Skąd...

– Wiedziałeś, że tu jestem? – spytał mocno zaskoczony.

– Jestem sensorem, Uchiho – odparł. Nie drgnął. Dalej wpatrywał się w tekst.

– Musisz być dość zdolny skoro potrafisz powiedzieć nawet, z którego klanu pochodzę.

– Nie, po prostu śledzisz mnie od kilku tygodni. Któregoś dnia cię zauważyłem. Macie... charakterystyczną urodę.

Mam 13 lat, a czuję, że się starzeję.

Chłopak skończył Akademię rok później niż on... ale on miał wsparcie. Naruto nie. Był sam, a jednak szedł dalej. To było... inspirujące.

– Jesteś niezwykłą osobą, Naruto-kun.

– Dziękuję – odparł bez zastanowienia.

– Jestem Itachi.

– To dlatego nosisz maskę łasicy? – spytał nadal nie odrywając wzroku od tekstu.

Taa... to dlatego Sasuke go nie cierpi... – pomyślał, nie żeby sam już go nienawidził. Chłopak był po prostu irytujący z tym swoim „wiem to wszystko” Ale najlepsze było w tym to, że on chyba nie zdawał sobie sprawy z tego jak irytujący potrafi być... ba, wydawało się, że po prostu nie zwraca uwagi na to co inni mogą o nim pomyśleć.

– Nie obchodzi cię to, prawda?

– C-co? – zdziwił się, a Itachi przybił sobie mentalną piątkę. Zaskoczył go!

– Ludzie cię nienawidzą, ale ty nie reagujesz.

– Nie muszę.

– Dlaczego. Nikt nie może żyć w samotności.

– Ja nie jestem sam – powiedział i uśmiechnął się sugestywnie.

On wie!

– Po za tym. Jest pewna osoba, która jest dla mnie ważna. Dzięki niej nie boję się ich spojrzeń... nie, już od dawna nie mam z tym problemu.

– Kto to?

– Jak na Uchihę to jesteś nieźle ciekawski – zaśmiał się czerwonowłosy.

– W każdej rodzinie jest... czarna ojca – odparł.

Niestety...

– Prawda... on jest moim bratem. Nazywa się... Kaka-nii. Chociaż wolę go nazywać Bakakashi. Jest idiotom... a przynajmniej czasami. Jest oninem, ale od dawna jest na długoterminowej misji. Tęsknię za nim wiesz?

– Domyślam się.

I tak się to zaczęło. Wspólny trening. Właściwie to Naruto trochę źle się z tym czuł. Wiedział, że Itachi ma brata – Sasuke. Chłopiec często narzekał w pierwszej klasie, że jego aniki nie ma dla niego ani grama czasu. A teraz on zabierał mu go znacznie więcej.

– Nie powinieneś pomagać Sasuke?

– S-s-skąd wiesz o moim otōto?

– Sasuke sporo o tobie mówił... jak jeszcze byłem z nim w klasie.

– Aaaa... acha.

Zapadła między nimi chwila ciszy.

– Naruto-kun... jeśli... jeśli coś się stanie... zajmiesz się moim bratem? – spytał w końcu.

– Co się dzieje, Itachi-san. Zazwyczaj nie wyskakujesz z takimi tekstami.

– Jest coś co muszę zrobić... i nie wiem czy uda mi się przy nim być.

– Nie martw się. Zawsze chciałem mieć młodsze rodzeństwo.

Następnego dnia wyrżnięto wszystkich Uchihów.

– A więc to tak, Itachi-san... – powiedział do siebie czerwonowłosy. Leżał na łóżku i czytał zwój. Czuł jak po kolei gasną następne chakry. Ale nie to go niepokoiło. Ta chakra... bardzo potężna, pełna żądzy zemsty. Mroczna. I wiedział jedno. Skądś ją znał... ale nie miał pojęcia skąd. Nie pamiętał by ją wcześniej czuł. Zapamiętał by przecież!

A jednak... była taka...

Znajoma.

Cóż, nie zastanawiał się nad tym. Zanotował sobie w myśli, że to ważne. Musiał iść spać. W końcu rano miał odwiedzić w szpitalu swojego nowego brata.

Tak też zrobił. Pojawił się w sali z młodym Uchihą. Usiadł na jego łóżku i czekał, aż chłopak się obudzi.

W tym samym czasie Sasuke powoli otwierał oczy. Pierwsze co ujrzał były czerwone włosy chłopaka, który siedział na końcu jego łóżka opierając się o ścianę. Miał zamknięte oczy.

Co on tutaj robi? – pomyślał. Bo po cóż geniusz Uzumaki miałby się tu pojawiać? Już chciał go o to spytać.

– Co tu robisz! Przeklęty demonie! – usłyszał kobiecy krzyk. Spojrzał kontem oka. W drzwiach ujrzał pielęgniarkę.

– Spadaj – odparł Uzumaki patrząc na kobietę i zamknął oczy kompletnie ignorując pracownicę szpitala.

– Jak śmiesz! Jesteś niczym! Jak w ogóle śmiesz przebywać wokół Uchiha-sama!

Sasuke poczuł się zbity z partykuły. Od kiedy to ktokolwiek nazywał go tak formalnie. Najwyższy tytuł jaki do tej pory otrzymał było „Sasuke-san”.

– „Uchiha-sama”? Ale podskoczył w ciągu jednej nocy – zaśmiał się Uzumaki.

– Oczywiście, że tak potworze! Jest ostatnim z Uchihów! Musimy traktować go z szacunkiem!

Sasuke wstał gwałtownie z posłania zaskakując tym pielęgniarkę. Naruto uśmiechnął się tylko w jego stronę.

– Nasu-san – powiedział powoli ostatni Uchiha wkładając w swoje słowa jak najwięcej jadu. – Czy zechciałaby pani wyjść i zostawić mnie i mojego gościa samego?

– O-o-oczywiście... Uchiha-sama.

Pielęgniarka wyszła zostawiając ośmiolatków samych. Sasuke spojrzał na czerwonowłosego.

– Dobra... po co tu jesteś?